Αφιερωμένο στους παππούδες μου, που έζησαν όλη τους τη ζωή προσμένοντας την πολυπόθητη επιστροφή στο αγαπημένο τους χωριό...
Η Χαρά ήταν ιδιαίτερα ανήσυχη εκείνο το πρωινό του Ιούλη. Τα αισθήματά της ήταν μπερδεμένα. Δεν καταλάβαινε τι ακριβώς αισθανόταν...
Εκείνη τη μέρα θα πήγαιναν μια εκδρομή. Όλη η οικογένεια: παππούδες, θείοι, θείες, ξαδέρφια... όλο το σόι. Κανονικά θα έπρεπε να ήταν χαρούμενη. Όταν μαζεύεται το σόι περνάνε υπέροχα. Τρώνε πολύ, μιλάνε δυνατά, γελάνε υπερβολικά και διασκεδάζουν με την ψυχή τους.
Εκείνο όμως το πρωινό δεν ήταν το ίδιο. Εκείνη η εκδρομή δεν ήταν όπως όλες οι άλλες. Εκείνο το πρωινό θα πήγαιναν στο χωριό των παππούδων τους... στο χωριό τους στα κατεχόμενα... μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια...